«Η Ευρώπη είτε θα είναι δημοκρατική,
είτε θα δυσκολευτεί να συνεχίσει να υπάρχει»
Αλέξης Τσίπρας, 5 Φεβρουαρίου 2015
Του Χρήστου Μάτη
Μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας ακούμπησε επιτέλους την ουσία του σύγχρονου προβλήματος της Ευρώπης. Μόνο που έπρεπε να θέσει το ερώτημα στη σωστή του βάση. Θα το είχε θέσει έτσι, αν μπορούσε: «Η Ευρώπη είτε θα είναι δημοκρατική, είτε δεν θα συνεχίσει να υπάρχει».
Αλλά δε μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί πρέπει να απαντήσει πώς θα γίνει πιο δημοκρατική. Δυστυχώς δε μπορεί να απαντήσει, ακόμη και αν ξέρει. Και δε γίνεται, επειδή αυτό το οποίο χαρακτηρίζει «έλλειψη δημοκρατίας» είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ένωσης, η μεταφορά, δηλαδή, της ισορροπίας από την πολιτική στην οικονομία.
Μεταπολεμικά ο γαλλογερμανικός άξονας, δηλαδή η δημιουργία διαπλεκομένων συμφερόντων ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, ήταν ο μόνος τρόπος να μην υπάρξει ξανά πόλεμος στην Ευρώπη. Και σε αυτόν τον άξονα μπήκαν οι τρεις χώρες που πάντοτε πλήρωναν τους γαλλογερμανικούς πολέμους. Η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Οι υπόλοιπες χώρες ήταν η προσθήκη, που επιβεβαίωνε τον άξονα και διασφάλιζε την αλληλεξάρτηση των συμφερόντων. Και γι’ αυτές τις προσθήκες οι πρωτεργάτες της Ένωσης ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν για να τις έχουν.
Μέχρι που οι μνήμες του μεγάλου πολέμου απομακρύνθηκαν. Όπως και οι φόβοι ενός πολέμου με όπλα. Οι ισχυροί δεν είχαν ανάγκη το πολιτικό άλλοθι των αδυνάτων, αλλά οι αδύνατοι είχαν αποκτήσει την οικονομική εξάρτηση από τους ισχυρούς.
Αυτή η Ευρώπη δε μπορεί να είναι δημοκρατική. Αλλά αυτό καταλαβαίνουμε όλοι γιατί δεν μπορεί να το πει ο Τσίπρας. Διότι προέρχεται από χώρα που χρωστάει.
Διότι, αν το πει, δεν είναι μόνο οι αλυσίδες του ως «σκλάβος», που ενδέχεται να χάσει. Κι ακόμη περισσότερο δεν είναι βέβαιος για το τι είμαστε όλοι μας διατεθειμένοι να πληρώσουμε, για να ξανακερδίσουμε αυτό που ονομάζει αξιοπρέπεια.
Η δημοκρατική ένωση, στην οποία αναφέρεται, είναι μία άλλη Ένωση. Με περισσότερη πολιτική και λιγότερη οικονομία. Άρα λιγότερη διαπλοκή συμφερόντων και αλληλεξάρτηση. Είναι μία προοπτική, που έχει αρχίσει να αποκτά πολλούς οπαδούς στις χώρες- μέλη, αλλά από το να μπει σε ρυθμό υλοποίησης απέχει, όσο και οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία με το ενδεχόμενο να κερδίσει η Λε Πεν.
Αλλά κι αύριο να γινόταν έτσι, ενδεχόμενο να μην πληρώσουμε τα χρέη μας δεν υπάρχει. Και το ομολογεί πλέον και η κυβέρνηση. ΘΑ σεβαστούμε τους κανόνες, είπε ο πρωθυπουργός.
Άρα λοιπόν ας πούμε την αλήθεια: Θα πληρώσουμε με θυσίες, είτε αποφασίσουμε να μείνουμε στο ευρώ, είτε επιλέξουμε τον δρόμο της ανάκτησης της αξιοπρέπειας.
Είχα αναρωτηθεί προεκλογικά τι σημαίνει το να μείνουμε στο ευρώ «πάση θυσία»:
Αν θέλει κάποιος να ενεργοποιήσει τον (χάριν του ευρώ) ηρωισμό των Ελλήνων, γιατί δεν ρωτά απευθείας:
«Αν είσαστε συνταξιούχος, θα δεχόσασταν να περικοπούν οι συντάξεις σας για το κοινό καλό;».
«Αν είστε δημόσιος υπάλληλος, θα δεχόσασταν να απολυθείτε για το κοινό καλό;»
«Αν ήσασταν Αγαμέμνων, θα θυσιάζατε την κόρη σας για το κοινό καλό;»
Καλά, λοιπόν, τα ψηφίσματα συμπαράστασης στην κυβέρνηση και οι υπαίθριες συγκεντρώσεις. Όποιος θέλει αξιοπρέπεια, δε χρειάζεται απλώς να δηλώσει οπαδός του λιτού βίου. Ας απαντήσει μέσα του, τι είναι διατεθειμένος να κάνει, για να την ανακτήσει.
Η «αξιοπρέπεια» και η «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Μπορούμε να διαλέξουμε ποια θα πληρώσουμε.
Πρωτότυπο άρθρο: komistes.gr
είτε θα δυσκολευτεί να συνεχίσει να υπάρχει»
Αλέξης Τσίπρας, 5 Φεβρουαρίου 2015
Του Χρήστου Μάτη
Μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας ακούμπησε επιτέλους την ουσία του σύγχρονου προβλήματος της Ευρώπης. Μόνο που έπρεπε να θέσει το ερώτημα στη σωστή του βάση. Θα το είχε θέσει έτσι, αν μπορούσε: «Η Ευρώπη είτε θα είναι δημοκρατική, είτε δεν θα συνεχίσει να υπάρχει».
Αλλά δε μπορεί να το κάνει αυτό, γιατί πρέπει να απαντήσει πώς θα γίνει πιο δημοκρατική. Δυστυχώς δε μπορεί να απαντήσει, ακόμη και αν ξέρει. Και δε γίνεται, επειδή αυτό το οποίο χαρακτηρίζει «έλλειψη δημοκρατίας» είναι το πραγματικό πρόβλημα της Ένωσης, η μεταφορά, δηλαδή, της ισορροπίας από την πολιτική στην οικονομία.
Μεταπολεμικά ο γαλλογερμανικός άξονας, δηλαδή η δημιουργία διαπλεκομένων συμφερόντων ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, ήταν ο μόνος τρόπος να μην υπάρξει ξανά πόλεμος στην Ευρώπη. Και σε αυτόν τον άξονα μπήκαν οι τρεις χώρες που πάντοτε πλήρωναν τους γαλλογερμανικούς πολέμους. Η Ολλανδία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Οι υπόλοιπες χώρες ήταν η προσθήκη, που επιβεβαίωνε τον άξονα και διασφάλιζε την αλληλεξάρτηση των συμφερόντων. Και γι’ αυτές τις προσθήκες οι πρωτεργάτες της Ένωσης ήταν διατεθειμένοι να πληρώνουν για να τις έχουν.
Μέχρι που οι μνήμες του μεγάλου πολέμου απομακρύνθηκαν. Όπως και οι φόβοι ενός πολέμου με όπλα. Οι ισχυροί δεν είχαν ανάγκη το πολιτικό άλλοθι των αδυνάτων, αλλά οι αδύνατοι είχαν αποκτήσει την οικονομική εξάρτηση από τους ισχυρούς.
Αυτή η Ευρώπη δε μπορεί να είναι δημοκρατική. Αλλά αυτό καταλαβαίνουμε όλοι γιατί δεν μπορεί να το πει ο Τσίπρας. Διότι προέρχεται από χώρα που χρωστάει.
Διότι, αν το πει, δεν είναι μόνο οι αλυσίδες του ως «σκλάβος», που ενδέχεται να χάσει. Κι ακόμη περισσότερο δεν είναι βέβαιος για το τι είμαστε όλοι μας διατεθειμένοι να πληρώσουμε, για να ξανακερδίσουμε αυτό που ονομάζει αξιοπρέπεια.
Η δημοκρατική ένωση, στην οποία αναφέρεται, είναι μία άλλη Ένωση. Με περισσότερη πολιτική και λιγότερη οικονομία. Άρα λιγότερη διαπλοκή συμφερόντων και αλληλεξάρτηση. Είναι μία προοπτική, που έχει αρχίσει να αποκτά πολλούς οπαδούς στις χώρες- μέλη, αλλά από το να μπει σε ρυθμό υλοποίησης απέχει, όσο και οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία με το ενδεχόμενο να κερδίσει η Λε Πεν.
Αλλά κι αύριο να γινόταν έτσι, ενδεχόμενο να μην πληρώσουμε τα χρέη μας δεν υπάρχει. Και το ομολογεί πλέον και η κυβέρνηση. ΘΑ σεβαστούμε τους κανόνες, είπε ο πρωθυπουργός.
Άρα λοιπόν ας πούμε την αλήθεια: Θα πληρώσουμε με θυσίες, είτε αποφασίσουμε να μείνουμε στο ευρώ, είτε επιλέξουμε τον δρόμο της ανάκτησης της αξιοπρέπειας.
Είχα αναρωτηθεί προεκλογικά τι σημαίνει το να μείνουμε στο ευρώ «πάση θυσία»:
Αν θέλει κάποιος να ενεργοποιήσει τον (χάριν του ευρώ) ηρωισμό των Ελλήνων, γιατί δεν ρωτά απευθείας:
«Αν είσαστε συνταξιούχος, θα δεχόσασταν να περικοπούν οι συντάξεις σας για το κοινό καλό;».
«Αν είστε δημόσιος υπάλληλος, θα δεχόσασταν να απολυθείτε για το κοινό καλό;»
«Αν ήσασταν Αγαμέμνων, θα θυσιάζατε την κόρη σας για το κοινό καλό;»
Καλά, λοιπόν, τα ψηφίσματα συμπαράστασης στην κυβέρνηση και οι υπαίθριες συγκεντρώσεις. Όποιος θέλει αξιοπρέπεια, δε χρειάζεται απλώς να δηλώσει οπαδός του λιτού βίου. Ας απαντήσει μέσα του, τι είναι διατεθειμένος να κάνει, για να την ανακτήσει.
Η «αξιοπρέπεια» και η «πάση θυσία παραμονή στο ευρώ» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Μπορούμε να διαλέξουμε ποια θα πληρώσουμε.
Πρωτότυπο άρθρο: komistes.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου